Δεν θέλω να κάνω αναλύσεις, για άλλα θέματα, βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια…
Πάμε σε μια μουσική ανάλυση για το φαίνομενο που λέγονται The Beatles.
Μια παρέα τρελαμένων Βρετανών μουσικών απο το Λίβερπουλ που αποφάσισαν να αλλάξουν το νόημα της μουσικής την δεκαετία του 60.
Βρίσκω ορισμένα βιογραφικά στοιχεία στο Wikipedia.
Οι Μπητλς σχηματίστηκαν στο Λίβερπουλ το 1959 και η αρχική τους σύνθεση περιλάμβανε τους Τζων Λένον, Πωλ Μακάρτνεϋ, Τζωρτζ Χάρισον, Στιούαρτ Σατκλιφφ (μπάσο και φωνή), και Πιτ Μπεστ (τύμπανα). Tο πρώιμο ρεπερτόριό τους στηριζόταν σε διασκευές αμερικανικών R&B κομματιών των Chuck Berry και Little Richard. Με την επιστροφή τους από το Αμβούργο στις αρχές του 1961, ο Σατκλιφφ αποφασίζει να αποχωρήσει και ο Μακάρτνεϋ παίρνει το μπάσο. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, ο Brian Epstein γίνεται μάνατζέρ τους, τον Αύγουστο του 1962, αντικαθιστούν τον ντράμερ Πιτ Μπεστ, με τον Ρίτσαρντ Στάρκι (Ρίνγκο Σταρ), και κυκλοφορούν το ιστορικό single «Love Me Do» με παραγωγό τον George Martin που σύντομα θα απολάμβανε τη φήμη του «πέμπτου Beatle». Kαθιερώνουν το image με το ιδιαίτερο κούρεμά τους και τα σακάκια δίχως κολάρο και το «She Loves You» γίνεται το single με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία της Bρετανίας.
Με την κυκλοφορία του άλμπουμ τους «With The Beatles» καθιερώνονται όροι όπως «Merseybeat» (για τη μουσική τους) και «Beatlemania» (για την υστερία που προκαλούσαν, ειδικά στο γυναικείο πληθυσμό). Παίζουν στα μεγάλα κλαμπ του Λονδίνου (Palladium, Royal Albert Hall), εμφανίζονται στο εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο και το Νοέμβριο του 1963 παίζουν για τη βασίλισσα, αποδεκτοί πλέον από το κατεστημένο κι έχοντας γεφυρώσει το «χάσμα των γενεών». Τον Ιανουάριο του 1964 βρίσκονται στο Παρίσι, όταν μαθαίνουν ότι είναι Nο. 1 στις ΗΠΑ.
Ταξιδεύουν στις H.Π.A. όπου χιλάδες θαυμαστές τους τους υποδέχονται στο αεροδρόμιο και η εμφάνισή τους στο δημοφιλέστατο τηλεοπτικό σόου του Εντ Σάλιβαν σημειώνει ρεκόρ τηλεθέασης. Επιστρέφουν στο Λονδίνο με τιμές ηρώων, έχοντας ανοίξει το δρόμο για την «Βρετανική Εισβολή» όπως ονομάστηκε η διάκριση που ακολούθησε των βρετανικών συγκροτημάτων στα αμερικανικά τσαρτς. Τον Ιούλιο του 1964 κάνει πρεμιέρα το πρώτο τους Φιλμ «A Hard Day’s Night» σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Λέστερ και σύντομα ακολουθεί το δεύτερό τους φιλμ «Help», αυτή τη φορά σε Τεχνικόλορ.
Ο Μακάρτνεϋ γράφει το «Yesterday» και στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ παρασημοφορούνται από τη βασίλισσα. Στη Νέα Υόρκη, τον Αύγουστο του 1965, είναι το πρώτο γκρουπ που παίζει σε στάδιο μπέιζμπολ. Σταδιακά αρχίζουν την παραγωγή πιο περιπετειώδους μουσικής, που οδηγεί σε δίσκους σαν το «Rubber Soul» και το «Revolver». O Χάρισον πειραματίζεται για πρώτη φορά με το ινδικό έγχορδο σιτάρ στο «Norwegian Wood». Tο καλοκαίρι του 1966 ο Λένον δηλώνει σε τηλεοπτική συνέντευξη ότι οι Beatles είναι πιο διάσημοι από τον Ιησού, προκαλώντας κατακραυγή, που εντείνεται όταν ο Μακάρτνεϋ παραδέχεται στην τηλεόραση ότι έχει πάρει LSD. Δίνουν το τελευταία ζωντανή συναυλία της καριέρας τους στο Σαν Φρανσίσκο. Στην καρδιά του «καλοκαιριού της αγάπης» και της επιτυχίας, ετοιμάζεται το επόμενό τους φιλμ, σε ύφος ντοκιμαντέρ (αν και σουρεαλιστικό), το “Magical Mystery Tour”, κυκλοφορεί το «Sgt. Pepper’s Lonely Heart’s Club Band», το οποίο για πολλούς μουσικούς κριτικούς αποτελεί το σημαντικότερο άλμπουμ της ροκ μουσικής.
Στις 25 Iουνίου 1967, στην πρώτη παγκόσμια ταυτόχρονη μετάδοση μέσω δορυφόρου, τραγουδούν το «All You Need Is Love» σε 200 εκατομμύρια ανθρώπους. Ήταν μια από τις πιο δυνατές, ιστορικά και συναισθηματικά, στιγμές στην ιστορία της ροκ μουσικής. Aμέσως μετά τον αιφνίδιο θάνατο τού μάνατζέρ τους Μπράιαν Έπσταϊν (Brian Epstein), γνωρίζουν τον Μαχαρίσι Γιόγκι Μαχές (Maharashi Yogi Mahesh) και ενσωματώνουν στοιχεία των ανατολικών φιλοσοφιών.
Ιδρύουν φιλόδοξα τη δισκογραφική εταιρεία Apple(απο αυτό το όνομα επηρεάστηκε ο Steve Jobs), που στεγάζει επιχειρηματικά όλες τους τις δραστηριότητες. Θριαμβευτικά, με το «Abbey Road» και το «Let It Be» (που είναι τελικά το τελευταίο τους άλμπουμ, αλλά και το τελευταίο τους ζωντανό), η ιστορία των Beatles φτάνει στο τέλος της.
Οι «Υπέροχοι Τέσσερις» ακολούθησαν προσωπικές καριέρες με αρκετές αξιόλογες στιγμές, που όμως ποτέ δεν πλησίασαν την ακεραιότητα του Beatle-ικού καλλιτεχνικού οράματος. Τον Δεκέμβριο του 1980 ο Λένον δολοφονείται έξω από το σπίτι του στη Nέα Yόρκη και στις 30 Νοεμβρίου του 2001 ο Χάρισον πεθαίνει από καρκίνο στο Λος Άντζελες.
Αν και είμαι φαν της Ροκ μπλούζ πιο πολύ, θεωρώ τους The Βeatles, μεγάλο κεφάλαιο για την μουσική, διότι δεν ήταν μια αντιγραφή της μπλούζ κατάστασης που επικρατούσε στην μουσική, αλλά πήγαν λίγο πιο μπροστά τα πράγματα.
Δεν μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά Βρετανοί(διότι κατα παράδοση οι Βρετανοί ειναι πιο συντηρητικοί), αλλά προτωποριακοί σε σχέση με την όλη κατάσταση της τότε εποχής.
Αν ακούσει κανείς τα τραγούδια τους θα νομίζει ότι γράφονται ακόμα σήμερα.
Συγκροτήματα όπως οι σημερινοί brit popers όπως Pulp, Suede, Oasis και Artic Monkeys στην ουσία πατάνε πάνω στην βάση που έστησαν οι μεγάλοι The Beatles.
Προτείνω τρείς δίσκους
Επειδή δίνει τα ρέστα του ο αγαπημένος μου George Harrison και ο Lennon ακολουθεί, δίσκος με ποιητική διάθεση και όχι σίγουρα ο πιο εμπόρικος τους
Μάθημα ψυχεδέλειας που σίγουρα κάποιοι πρέπει να καταλάβουν, ότι ίσως ήταν ο πιο προχωρημένος δίσκος που έχει να κάνει με το πώς η τέχνη και η ψυχεδέλεια μπορεί να σε απογειώσει…
Με ίσως το καλύτερο τους σε θέμα συνεργασίας Lennon και Mcartney…γράφουν κομματάρες και κάνουν την καλύτερη παραγωγή τους…με κρυφο επαναστατικό νόημα(άκου Back in the USSR…)
Βάζω τα 2 αγαπημένα μου τραγούδια…
Μια εναλλακτική σκέψη 